اثر تمرین هوازی بر شاخص های خطر متابولیک سندرم، عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز و عملکرد حافظه ی مردان میانسال

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین های هوازی و دوره­های بی­تمرینی بر شاخص­های خطر متابولیک، عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز bdnf و عملکرد حافظه در افراد میان­سال بود. مواد و روش­ها: 42 مرد میانسال غیرفعال داوطلب به طور تصادفی در چهار گروه سالم تمرین (he)، سالم کنترل (hc)، سندروم متابولیک تمرین (me) و سندروم متابولیک کنترل (mc) تقسیم شدند. گروه های me وhe ، پس از انجام شش هفته تمرین هوازی با شدت متوسط، شش هفته بی­تمرینی را تجربه کردند. در مراحل پیش­آزمون، پایان تمرین و پس از بی­تمرینی، آزمون­های عملکرد حافظه ی کوتاه­مدت، میان­مدت و خون­گیری انجام شد. داده­ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس و کوواریانس چندمتغیره و نیز اندازه­گیری مکرر تحلیل شدند. یافته­ها: در گروه me، به دنبال تمرین هوازی بیشتر شاخص­های خطر متابولیک به طور معنی داری بهبود یافت، ولی پس از دوره ی بی­تمرینی 6 هفته ای، اندازه ی دورکمر و قند خون ناشتا به سطح اولیه بازگشت (05/0>p). تمرین در گروه he نیز سبب کاهش دور­کمر و تری­گلیسرید شد که این اثرات نیز در دوره ی بی تمرینی ماندگار نبودند (05/0>p). امتیاز z کل سندروم متابولیک پس از تمرین در هر دو گروه کاهش معنی دار یافت، ولی پس از بی­تمرینی، این کاهش هنوز در گروه he باقی بود (05/0>p). تمرین موجب افزایشbdnf پایه در گروه he و کاهش آن در گروه me شد که این اثرات نیز در دوره ی بی­تمرینی محو شدند (05/0>p). عملکرد حافظه ی کوتاه­مدت و میان­مدت فقط در گروه he در پاسخ به تمرین افزایش یافت (05/0>p). نتیجه­گیری: این یافته ها اهمیت ارتقا و حفظ آمادگی بدنی برای پیشگیری از خطر سندروم متابولیک و زوال عقل در آینده را تایید می نمایند.